Эхний гол зогсоол Хархорин байлаа. Зуд гэгчийг анх удаагаа харсан нь тэр байлаа л даа. Хүмүүс ажилдаа яваад л, жижигхээн хүүхдүүд аймаар хүйтэнд алхаад л гэхдээ жаргалтай, хотод байгаа биднээс хэд дахин жаргалтай шүү. Утаагүй, айдасгүй, түгжрэлгүй...Тэгээд хонох айлдаа очлоо. Хөөрхөн эгч, 10 сартай хүүхэдтэй, нөхөр нь хамт амьдардаггүй, гадаад хүн, бараг салсан. Ийм л хэцүүхэн амьдрал. Энэ зөвхөн энд биш бидний эргэн тойронд хаа нэгтээ ч бас байгаа. Хуучинсаг үзэлтэй хүн би биш ч энэ удаад яагаад Монгол эмэгтэйчүүд гадаадыг нь сонгодог юм бол, ёстой тэнэг гэж хэлмээр санагдсан.
Дараагийн зогсоол, Архангай аймгийн Өгий нуур. Тийм ч томоохон нуур биш боловч үзэсгэлэнтэй. Камераа авч яваагүй нь надад ёстой л нэг шийтгэл байлаа. Манан, үүл, уулс, хязгааргүй үргэлжлэх тал үнэхэээр яг диваажин гэж байдаг бол тэр нь ийм л байдаг байх...
Наашаа Булган аймгийн Гурванбулаг сумын нутагт хүлээн авсан нэгэн айлын тухайд. Намайг 2 гэрийнхэн 18 настай нэг хүүдээ бэр болгох гээд хахах ёстой инээд хүрч үхэх гэж байсан. Би, байжий би штээ малчин хүнтэй гэрлэх үү?(Тэднийг хүндэлж байгаа боловч би ирээдүйн нөрхөө өөрөөр зурсан байгаа) Зүүд л байж болно энэ явдал. Миний хацрыг улайсан гээд байгаамаа тэд нар бас.
Хөдөөгийнхэн маань бидний идэх махны төлөө хэрхэн өдөржин шөнөжин ажиллаж байгааг харахад надад аймар бахархмаар байсан шт. Урьд тэдний талаар бодож ирсэн бодлууд ингэж л өөрчлөгдсөн юм даа.
Энийг уншиж байгаа зарим нь ямар тэнэг юм бэ гэж байж магадгүй л дээ гэхдээ би хотод өссөн болохоор хөдөөг сайн мэдэхгүй, анх удаагаа ийм сайн танилцаж авсан нь л энэ. Одоо ухаарсан харсан гэдгээрээ харин ч бахархаж байгаа.
No comments:
Post a Comment